رنج غربت داغ حسرت (خاطرات آزادگان از دوران اسارت )/یادها 14

ما حدود پنج – شش ماه مرتب نماز جماعت داشتیم و در آخر نمازمان و عجل فرجهم می‌گفتیم و لعنت بر صدام می‌فرستادیم. البته اگر شرایط مساعد نبود با صدای آرام لعنت می‌فرستادیم. آنها هم خیلی از این و عجل فرجهم می‌ترسیدند و هنگامی که این علاقه ما را به امام می‌دیدند حساب کار دستشان می‌آمد و می‌دانستند که اگر به امام توهین کنند با چه مشکلاتی مواجه می‌شوند بعد از مدتی که اسرا به اصطلاح در اردوگاه جا افتادند و با هم آشنا شدند و همدیگر را شناختند دیگر هیچ وقت عراقی‌ها نتوانستند حرفی بزنند و در برابر اتحاد اسرا مقاومت کنند؛ حتی اگر جلو یک نفر می‌توانستند حرفی به امام، بزنند اگر خود او هم اعتراض نمی‌کرد اسرای دیگر ساکت نمی‌ماندند و با شجاعت جلو آنها می‌ایستادند و این باعث می‌شد که عراقیها با احساسات بچه‌ها بازی نکنند؛ خصوصاً درباره امام.