در فصل سوم جلوه های قرآن و حدیث را در اشعار امام خمینی (س) مورد توجه قرار گرفته است وچنین آورده شده است: تأثیرپذیری از کلام وحی و حدیث از برجسته ترین مختصات سبکی شعر امام به شمار می رود که از طریق اقتباس و تلمیح، نمودی دل انگیز یافته است.
فصل چهارم به بررسی درونمایه های اشعار ایشان پرداخته و ناتوانی از معرفت کامل حق، وحدت وجود، عشق، تقابل عقل و عشق، تقابل رند و صوفی، حجاب علم، عرفان، عمل، عبادت و خوشنامی و آموزه های اخلاقی و مضامین سیاسی از جمله مهم ترین آن ها شمرده است.
مؤلف در فصل پنجم نیز به بررسی تأثیر و شناخت حضرت امام(س) از شاعران پیشین پرداخته است. وی برخی از مضامین سروده های حضرت امام خمینی(س) را با شاعران گذشته به ویژه سرایندگان عارف مسلک نظیر عطار، عراقی و حافظ مشترک و شایسته تحقیقی مستقل دانسته است.